Kiedy w 1253 r. lokowano Poznań, zgodnie z ówczesnymi założeniami urbanistycznymi miasto zostało otoczone murem obronnym. Początkowo były to fortyfikacje ziemno-drewniane, a ok. 1280 r. miasto otrzymało umocnienia murowane. Mury miejskie o łącznej długości ok. 1700 m wybudowano na planie zbliżonym do koła. Wznosiły się na wysokość 11 m, a ich grubość wynosiła 1-1,2 m. Obronę miasta przed ewentualnym atakiem umożliwiał biegnący po wewnętrznej stronie drewniany ganek oraz wieńczący mur krenelaż. Na całym obwodzie mury były wzmocnione otwartymi od wewnątrz basztami.
Aby przeczytać więcej kliknij »

Mieszkańcy średniowiecznego Poznania czerpali wodę ze studni znajdujących się w czterech rogach Rynku. W XVI w. ozdobiono je drewnianymi rzeźbami z przedstawieniami zwierzęcymi. W kolejnym stuleciu studnie otrzymały kamienne podobizny mitologicznych postaci: Marsa, Jowisza, Neptuna i Apollina. Znajdująca się przed ratuszem fontanna Prozerpiny to kolejne artystyczne ujęcie miejskiej studni. Fontanna przedstawiająca mitologiczną scenę porwania Prozerpiny przez Plutona została wykonana w latach 1758–66 przez Augustyna Schoepsa. Jedna z poznańskich legend mówi, że musiał ją wykonać za karę czeladnik rzeźbiarski, który zbyt swawolnie zaczął sobie poczynać z żoną swojego mistrza.

Pozostałe trzy fontanny znajdujące się na Rynku, to współczesne dzieła poznańskich artystów: Mariana Koniecznego — fontanna Apollina, Marcina Sobczaka — fontanna Neptuna i Rafała Nowaka — fontanna Marsa.